در روزگاری نه چندان دور جوانی از شهر اردبیل در منطقه الموت قزوین سرباز می شود.
سوری او را می بیند
عاشقش می شود
دل می بازد و داستان شروع می شود
عشق و عشقبازی به اوج می رسد
اما دوره سربازی تمام می شود
جوان کوله بارش را بسته و بی صدا به دیارش می رود
اما سوری چه می کند؟
توانش تاب ندارد
می آید! در پی عشق گمشده اش به راه می افتد
باز هم می آید
به دنبال که می آید؟ از او چه می داند؟ به چه نشانی دنبال او می آید؟
آری فقط می داند که عشق او به دیار اردبیل رفته
کوله بارش را می بندد و راهی دیار او می شود
می رسد
او که نشانی ندارد
وجب به وجب این شهر را به دنبالش می گردد
پیدایش می کند اما . . .
جوان عاشق دیروز
امروز ازدواج کرده !
زن دارد، بچه دارد و زندگی
سوری واقعیت را می بیند، شوک عجیبی بر پیکرش وارد می شود اما دیگر چاره چیست.
سوری چه کند؟ آخر عشق او ماورای عشقی است که در ذهن بگنجد؛ به راستی چه کند؟
او نمی تواند دل بکند و از دیاری برود که بوی عشق او را می دهد.
او تصمیم به ماندن می گیرد. هر روز عشق خود را از گوشه و کنار می بیند و به همین بسنده می کند. چندین بار خانواده سوری او را به ولایت خود برده اند اما باز هم سوری بی تابی کرده و برگشته.
چندین سال از این موضوع می گذرد و هم اکنون عاشق و معشوق هر دو پیرند و فرسوده، اما عشق در قلب سوری هنوز جوانه ای بیش نیست.
مردم شهر با کمک هم برای سوری جا و مکان تهیه کردند و سوری را دیگر از اهالی اردبیل می دانند. سوری دیگر هرگز به دنبال عشق دیگری نگشت و با شرافت زندگی کرد.
به راستی که سوری واژه عشق را به معنای واقعی اش تفسیر کرد اما نه با ادبیات و قلم یا که شعار،
که با دلش.
آری به راستی که سوری مانند زلیخا نکرد
او به تنفس در هوای یار هم قانع است
آری قانع است.
این داستانی است که حقیقت است
می گویند سوری هنوز هم زنده است و در همین شهر زندگی می کند
شاید این خواست خداوند بوده که نخواست عشق سوری پنهان بماند ازاین رو به عاصم الهام داد که در
وصف سوری شعری بسراید وعشق پاک او را برای همیشه زنده نگه دارد <** ادامه مطلب... **>
جهنمده بیتن گول
فلکین قانلی الیندن بیر آتیلمیش یئره اندی،
بیر فلاکت آنانین جان شیره‌سیندن سودون امدی،
بوللو نیسگیل شله‌سین چیگنینه آلدی.
تای توشوندان دالی قالدی،
ساری گول مثلی سارالدی،
گونو تک باغری قارالدی،
درد الیندن زارا گلدی،
گونو گوندن قارا گلدی.
خان چوبانسیز سئله تاپشیرسین اوزون،
یوردوموزا بیر سارا گلدی.
بیر وفاسیز یار الیندن یارا گلمز سانا گلدی.
بیر یازیق قیز، جان الیندن جانا گلمز جانا گلدی.
کئچه‌جکده “الموت” دامنه‌سیندن بورایا درمانا گلدی.
بیر آدامسیز “سوری” آدلی،
الی باغلی، دیلی باغلی!
“سوری” کیم‌دیر؟
سوری بیر گولدو جهنمده بیتیبدیر.
سوری بیر دامجی‌دی گؤزدن آخاراق اوزده ایتیبدیر.
سوری یول-یولچو سودور،
ایری‌ده یوخ، دوزده ایتیبدیر.
سوری، بیر مرثیه‌دیر اوخشایاراق سؤزده ایتیبدیر.
او کؤنول‌لرده کی ایتمیش‌دی ازلدن،
اودو گؤزدن‌ده ایتیبدیر.
سوری بیر گؤزلری باغلی،
اوزو داغلی، سؤزو داغلی،
اولوب هاردان هارا باغلی!
بوشلاییب دوغما دیارین،
اوموب البته یاریندان.
ال اوزوب هر نه واریندان.
قورخماییب، شهریمیزین قیشدا آمانسیز بورانیندان،
نه قاریندان
گزیر آواره تاپا،
یاندیریجی دردینه چاره، تاپا بیلمیر.
چوخ سئویر عشقی باشیندان آتا،
آمما آتا بیلمیر.
آووا باخ، آووچی دالینجا قاچیر،
آمما چاتا بیلمیر.
ایش دؤنوب،
لیلی دوشوب چؤللره مجنون سوراغیندا.
شیرین الده تئشه،
داغ پارچالاییر فرهاد اوتورموش اوتاغیندا.
تشنه لب قونچه گؤر جان وئری دریا قیراغیندا.
گؤزده حسرت یئرینی خوشله‌ییب ابهام دوداغیندا.
وارلیغین سون اثری آز قالیر ایتسین یاناغیندا.
سانکی بیر کؤزدی بورونموش کوله وارلیق اوجاغیندا.
کؤزه‌ریر پیلته کیمین یاغ توکه‌نیب‌دیر چیراغیندا.
بوی آتیر رنج باغیندا،
قوجالیر گنج چاغیندا،
بیر آدامسیز،
سوری آدلی،
الی باغلی،
دیلی باغلی!
سوری جان! اومما فلکدن،
فلکین یوخدو وفاسی،
نه قده‌ر یوخدو وفاسی،
او قده‌ر چوخدو جفاسی،
کؤهنه رقاصه کیمین،
هر کسه بیر جوردی اداسی،
او آیاقدان دوشه‌نی،
ایستیر آیاقدان سالان اولسون.
او تالانمیش‌لاری ایستیر گونو-گوندن تالان اولسون.
او آتیلمیشلاری ایستیر هامیدان چوخ آتان اولسون.
او ساتیلمیشلاری ایستیر، قول ائدرکن ساتان اولسون.
نئیله‌مک قورقو بوجوردور،
فلکین نظمی ازلدن اولوب اضدادینه باغلی،
قاراسیز آغلار اولانماز،
دره‌سیز داغلار اولانماز،
اؤلوسوز ساغلار اولانماز.
گره‌ک هر بیر گؤزه‌له، بیر دانا چیرکین‌ده یارانسین،
بیری اَنسین یئره گؤیدن،
بیری عرشه اوجالانسین.
بیری چالسین ال-آیاق غم دنیزینده،
بیری ساحلده سئوینج ایله دایانسین.
بیری ذلت پالازین باشه چکیب یاتسادا آنجاق،
بیری‌نین بختی اویانسین.
بیری قویلانسادا نعمت‌لره یئرسیز،
بیری‌ده قانه بویانسین.
آی آدامسیز سوری آدلی،
ساچلاریندان دارا باغلی!
نئیله‌مک ایش بئله گلمیش.
چور گلنده گوله گلمیش.
فلکین اَیری کمانیندا اولان اوخ،
آتیلاندا دوزه دگمیش،
دیلسیزین باغرینی دَلمیش،
اَیری قالمیش،
دوزو اگمیش.
اونو خوشلار بو فلک،
ائل ساراسین سئللر آپارسین،
بولبول حسرت چکه‌رک،
گول ثمرین یئللر آپارسین.
قیسی چؤللرده قویوب،
لیلی‌نی محمللر آپارسین.
خسرووی شیرین ایلن ال-اله وئرسین،
فرهادین قامتین اگسین.
باخاراق چرخ زامان نئشه‌یه گلسین.
کئفه دولسون،
سوری‌لار سولسادا سولسون،
بیری باش یولسادا یولسون،
سیسقا بیر اولدوز اگر اولماسا اولدوزلار ایچینده،
بو سما ظولمته باتماز.
داش آتان، کول باشی قویموش،
داشینی اؤزگه‌یه آتماز.
سن یئتیش سون هدفه،
اوندا فلک مقصده چاتماز،
داها افسانه یاراتماز.
سوری، ای باشی بلالی،
زامانین قانلی غزالی!
سوری بیر قوش‌دی خزان آیری سالیبدیر یوواسیندان،
ال اوزوبدور آتاسیندان،
جوجه‌دیر حیف اولا سود گؤرمه‌ییب اصلا آناسیندان.
او زلیخا کیمی یوسف اییین آلمیر لباسیندان.
بونا قانع‌دی تنفس ائله‌ییر، یار هاواسیندان.
درد وئره‌ن درده سالیب آمما خبر یوخ داواسیندان،
آغلاییب سیتقایاراق بهره آپارمیر دوعاسیندان.
او بیر آئینه‌دی رسّام چکیب اوستونه زنگار،
اوندا یوخ قدرت گفتار،
اوزو چرکین، دیلی بیمار،
گنج وقتینده دل‌آزار،
گؤره‌سن کیم‌دی خطاکار!
از کجا آغاز می شود؟
دست خونین فلک را می بوسد و پای در عرصه تلخ زندگی می گذارد. شیره جان مادر فلاکت دیده را می مکد، کوله بار رنج و مشقت را به دوش می کشد، از همتایانش عقب می ماند، مثل گلی زرد می پژمرد، از درد به تنگ می آید، سیاهی پشت سیاهی می آید.
سوری کیست ؟
گلی که در جهنم رویید
پرنده ای که دست پاییز او را از آشیانه اش جدا کرد
اشکی که در گونه گم شده
آری سوری گم شده
نه در بیراهه، که در راه، گم شده
از کجا؟ به کجا بسته شده!
زادگاهش را رها کرده
از هر چه دارد دست کشیده
از بوران و زمستان شهرمان نهراسیده
چاره می گردد برای درد داغینش، نمی یابد
بسیار همت می گمارد تا عشق را از سرش باز کند، اما نمی تواند.
خانه را ببین از پس صاحبخانه می دود ! اما نمی رسد، کار برگشته ! لیلی از پی مجنون آواره این دشت سرد است.
شیرین تیشه به دست کوه می شکند ! فرهاد آرمیده در اتاقش.
سوری جان! از فلک انتظاری نداشته باش، فلک وفایی ندارد، به همان اندازه که وفا ندارد به مقابلش جفا دارد.
از پای فتاده را می خواهد ز پای اندازد.
همچون رقاصه ای کهنه کار که برای هر شخص ادایی دارد.
چه می شود کرد. . .
سر نوشت اینچنین رقم خورده. نظم فلک با ظلم اجین است، باید که یکی پایین بیاید تا دیگری به اوج عرش برسد، یکی در دریای غم دست و پا بزند، دیگری با یارش در ساحل همان دریا نشیند.
اگر تو به هدفت برسی، فلک به مقصد نمی رسد و دیگر افسانه ای خلق نمی کند، پس باید که . . .
